Ηλιακή Ανατολή του Σείριου – Κυνικά καύματα και οι αυξημένες θερμοκρασίες.
Ο Σείριος είναι ένας πολύ λαμπερός απλανής αστέρας, αυτή τη στιγμή ο λαμπρότερος, με φαινόμενη λαμπρότητα -1.46, που ανήκει στον αστερισμό του Μεγάλου Κυνός. Πρόκειται για ένα διπλό άστρο που βρίσκεται αρκετά κοντά σε εμάς, δεδομένων των μεγεθών του Σύμπαντος, μόλις 8.6 έτη φωτός μακριά μας.
Στην Μυθολογία μας, ο Σείριος ήταν ο σκύλος του φημισμένου κυνηγού Ωρίωνα, ο οποίος μετά τον θάνατό του τοποθετήθηκε στον ουρανό (τα πιο γνωστά άστρα του Ωρίωνα είναι ο Rigel, η Bellatrix και ο Betelgeuse, τα οποία προβάλλονται στο ζώδιο των Διδύμων). Ο Απόλλων λυπήθηκε τον σκύλο του, τον Σείριο, που τον έψαχνε και τον τοποθέτησε και εκείνον στο ουράνιο στερέωμα, δημιουργώντας τον αστερισμό του μεγάλου Κυνός, που ακολουθεί τον αστερισμό του Ωρίωνα. Σήμερα, ο Σείριος προβάλλεται στην 14ο. 23’ μοίρα του Καρκίνου.
Από την Βίρνα Κουτράκου
Λόγω της λαμπρότητας του (άλλωστε το όνομα «Σείριος» σημαίνει «καυτός» και «φωτεινός»), ήταν γνωστός από τα αρχαία χρόνια, όπου είχε παρατηρηθεί και καταγραφεί η ανατολή του και η πορεία του στον ουράνιο θόλο. Είχαν παρατηρήσει ότι ο Σείριος κάθε χρόνο ανέτειλε πριν τον Ήλιο κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, όταν ήταν οι μεγαλύτερες ζέστες. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, που τον λάτρευαν με το όνομα Sothis, τον καλωσόριζαν με ενθουσιασμό, γιατί θεωρούσαν ότι η «ηλιακή του ανατολή», δηλαδή η ανατολή του το ξημέρωμα, πριν από τον Ήλιο, προμήνυε την πλημμύρα του Νείλου που ζωοδοτούσε και αναζωογονούσε την γη τους και τους κρατούσε ζωντανούς.
Στην Αρχαία Ελλάδα και γενικότερα στους άλλους αρχαίους πολιτισμούς (Βαβυλώνα, Ρώμη, Αφρική ακόμα και Κίνα), τον είχαν συσχετίσει με σκύλο και με λύκο και θεωρούσαν, βλέποντας τον να ανατέλλει το ξημέρωμα πριν τον Ήλιο, ότι «η καυτή ανάσα του σκύλου» ήταν που τους έφερνε την μεγάλη καλοκαιρινή ζέστη, οδηγώντας σε ξήρανση των ποταμών και των λιμνών, σε κακουχίες αλλά και θάνατο των ζωντανών τους και σε πείνα. Ειδικά οι κάτοικοι περιοχών που δεν είχαν πολλά αρτεσιανά ύδατα (π.χ. Κυκλάδες), λιμοκτονούσαν. Είχαν ονομάσει την περίοδο εκείνη «κυνικά καύματα», δηλαδή, «σκυλίσιους καύσωνες». Για να το αντιμετωπίσουν, ζήτησαν βοήθεια από τους Θεούς τους και ο Δίας τους έστειλε τις «ετησίες», τα μελτέμια.
Ενώ λοιπόν μυθολογικά και μετεωρολογικά, ο Σείριος δεν έφερνε καλά νέα, αστρολογικά η ερμηνεία του ήταν διαφορετική: Κατά τον Πτολεμαίο, ήταν φύσης Δία και Άρη, ενώ ο Αλβίδας, τον 19ο αιώνα, προσέθεσε και την Σελήνη στη φύση του. Γενικά, θεωρείται ευνοϊκός και προστατευτικός, αν και δίνει κίνδυνο για δαγκώματα από σκύλους και άλλα ζώα και ξαφνικές επιθέσεις.
Όπως αναφέραμε, ο απλανής αστέρας Σείριος σήμερα προβάλλεται (και λέμε προβάλλεται διότι ο αστερισμός του μεγάλου Κυνός δεν είναι πάνω στην ζώνης της Εκλειπτικής, οπότε, μόνον ως προβολή μπορούμε να δούμε τα άστρα του) στην 14ο.23’ μοίρα του Καρκίνου. Το γεγονός ότι λέγεται «απλανής», δεν σημαίνει ότι δεν κινείται.
Γνωρίζουμε ότι υπάρχει η ημερήσια και η ετήσια κίνηση της Γης. Ταυτόχρονα όμως, κινείται περιστροφικά, αργά αλλά σταθερά και ο άξονας της Γης, όχι ως προς τον Ήλιο, αλλά ως προς τους απλανείς αστέρες και χρειάζεται 26.000 χρόνια (Μέγας Ενιαυτός) για να επανέλθει στην αρχική του θέση. Εκεί οφείλεται η λεγόμενη «μετάπτωση των Ισημεριών» και οι «μεγάλες εποχές» (και ναι, είμαστε ακόμα στην Εποχή των Ιχθύων, θέλουμε περίπου 4 αιώνες για να εισέλθουμε στην εποχή του Υδροχόου). Αυτό χονδρικά αντιστοιχεί σε κίνηση 1ο κάθε 72 χρόνια.
Για να υπολογίσουμε την Ηλιακή ανατολή ενός απλανούς αστέρα, πρέπει να ξέρουμε πότε περνάει ο Ήλιος από αυτήν την μοίρα του ζωδιακού στην οποία ο απλανής βρίσκεται, ή προβάλλεται, ώστε να βρεθεί σε απόλυτη σύνοδο με αυτόν τον απλανή, τονίζοντας ιδιαίτερα τα χαρακτηριστικά του. Ο Ήλιος σήμερα διέρχεται απο την 14ο.23’ Καρκίνου (γύρω) στις 6 Ιουλίου. Στην συνέχεια, πρέπει να δούμε πότε ανατέλλει, δηλαδή, πότε περνάει ο Σείριος τον ωροσκόπο του Χάρτη, νωρίτερα από τον Ήλιο, έστω και ένα λεπτό. Αυτό δεν είναι σταθερό για όλες τις χώρες, ακριβώς επειδή σχετίζεται με την μοίρα του ωροσκόπου, που είναι θέμα γεωγραφικού μήκους και πλάτους.
Αυτό, για τον ορίζοντα της Αθήνας γίνεται (στην εποχή μας) στις 7 Ιουλίου κάθε χρόνο. Πρέπει όμως να κρατήσουμε στο μυαλό μας το γεγονός ότι επειδή ένας απλανής περνάει τον ωροσκόπο και ανατέλλει στον ορίζοντα, δεν καθίσταται αμέσως ορατός, ακριβώς επειδή ακριβώς πίσω του ανατέλλει το δικό μας άστρο, ο Ήλιος, που είναι πολύ πιο λαμπερό και δεν του επιτρέπει να φανεί.
Για να καταφέρει ένας απλανής (όπως και ένας πλανήτης, είναι ακριβώς ο ίδιος μηχανισμός) να καταστεί ορατός, πρέπει ο Ήλιος να απομακρυνθεί για κάποιες μοίρες, ώστε να βγει απο το ηλιακό φώς για να γίνει «επιφαίνων». Η απομάκρυνση του Ηλίου, σύμφωνα με τους Ελληνιστικούς αστρολόγους που μελέτησαν ιδιαίτερα το θέμα, πρέπει να είναι της τάξης των 15 μοιρών, δηλαδή να βρεθεί ο Ήλιος 15ο πίσω από τον Σείριο, πρακτικά στην 29ο Καρκίνου, ώστε ο Σείριος να ξεκινήσει να γίνεται ορατός κατά το χάραμα.
Πρακτικά δηλαδή, πρέπει να φτάσουμε στην 23η Ιουλίου που ο Ήλιος εγκαταλείπει το ζώδιο του Καρκίνου και εισέρχεται στο ζώδιο του Λέοντα για να γίνει ο Σείριος επιφαίνων στον ανατολικό ορίζοντα. Αξίζει να αναφερθεί πως στην Αρχαιότητα, η περίοδος μετά την 21η Ιουλίου ονομαζόταν «Κυνάδες ημέρες» (σκυλίσιες μέρες), οι Ρωμαίοι την έλεγαν «dies caniculares», ενώ οι Άγγλοι στην σύγχρονη εποχή την ονομάζουν « Dog days».
Η μετεωρολογία σήμερα αναγνωρίζει την περίοδο από 3 Ιουλίου έως 15 Αυγούστου ως την πιο θερμή περίοδο του Καλοκαιριού (όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά γενικά στο βόρειο ημισφαίριο), ενώ οι κυριότεροι κύκλοι μελτεμιών πνέουν από τις 28 Ιουλίου μέχρι τα τέλη Αυγούστου.
Αν θέλουμε τώρα να ανιχνεύσουμε τον Σείριο σε προσωπικούς χάρτες, ας δούμε που έχουμε την 14ο Καρκίνου και αν έχουμε κάτι , δηλαδή Ήλιο, Σελήνη, Ερμή, Αφροδίτη, Άρη ή ωροσκόπο ή μεσουράνημα από την 13ο.30’ μέχρι την 14ο.30’ του Καρκίνου. Μπορεί να δώσει (ανάλογα με το ποιο σώμα ή άξονα κάνει σύνοδο) τιμές, δόξα, αξιώματα, αφοσίωση, πιστότητα, επιφυλακτικότητα. Γενικά, κατά την Bernadette Brady, μπορούμε να πούμε ότι μας φέρνει σε επαφή με κάτι μεγαλύτερο από εμάς: ένα ιδεώδες, έναν ευγενή σκοπό, ένα υψηλό ιδανικό.