Διαγενεακό Τραύμα: Μια Ανασκόπηση

Διαγενεακό Τραύμα: Μια Ανασκόπηση 1

Διαγενεακό Τραύμα: Μια Ανασκόπηση

Εισαγωγή

Το διαγενεακό τραύμα αναφέρεται στη μετάδοση των επιπτώσεων του τραύματος από τη μία γενιά στην άλλη. Αυτό το φαινόμενο έχει παρατηρηθεί σε διάφορους πληθυσμούς, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που έχουν πληγεί από πόλεμο, γενοκτονία και εκτοπισμό. Σκοπός αυτής της ανασκόπησης είναι να παράσχει μια εις βάθος ανάλυση του διαγενεακού τραύματος, εστιάζοντας στις επιπτώσεις του στις προσφυγικές οικογένειες, καθώς και στους βιολογικούς και ψυχολογικούς μηχανισμούς που διευκολύνουν αυτή τη μετάδοση.

Ανασκόπηση Βιβλιογραφίας

Ιστορικό Τραύμα στις Κοινότητες

Το ιστορικό τραύμα, συχνά αναφερόμενο ως «πληγές της ψυχής», έχει μελετηθεί εκτενώς στις κοινότητες των ιθαγενών Αμερικανών. Η σφαγή στο Wounded Knee το 1890, όπου σκοτώθηκαν πάνω από 250 Λακότα, αποτελεί ένα σημαντικό γεγονός που συνεχίζει να επηρεάζει τους απογόνους των επιζώντων. Αυτό το τραύμα εκδηλώνεται με διάφορες μορφές, όπως ψυχολογική δυσφορία, κατάχρηση ουσιών και χρόνιες υγειονομικές καταστάσεις​​.

Βιολογικοί Μηχανισμοί Μετάδοσης Τραύματος

Πρόσφατες μελέτες έχουν εξετάσει τις βιολογικές βάσεις της μετάδοσης του τραύματος. Οι Yehuda και Lehrner (2018) βρήκαν ότι οι επιζώντες του Ολοκαυτώματος και οι απόγονοί τους παρουσίαζαν παρόμοιους βιολογικούς δείκτες τραύματος, όπως δυσρύθμιση του υποθαλαμο-υποφυσιο-επινεφριδιακού άξονα και επιγενετικές τροποποιήσεις. Αυτά τα ευρήματα υποδηλώνουν ότι το τραύμα μπορεί να μεταδοθεί βιολογικά, πιθανώς μέσω επιγενετικών αλλαγών που κληρονομούνται από τη μία γενιά στην επόμενη​​.

Τραύμα στις Προσφυγικές Οικογένειες

Οι προσφυγικές οικογένειες συχνά βιώνουν σημαντικό τραύμα πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον εκτοπισμό. Αυτό το τραύμα μπορεί να έχει διαρκείς επιπτώσεις στην ψυχική υγεία και την ευημερία τους, οι οποίες μπορούν να μεταδοθούν στις επόμενες γενιές. Μια συστηματική ανασκόπηση από τους Sangalang και Vang (2017) επισημαίνει τους διάφορους τρόπους με τους οποίους μεταδίδεται το τραύμα στις προσφυγικές οικογένειες. Η ανασκόπηση βρήκε ότι τα παιδιά των τραυματισμένων γονέων συχνά παρουσιάζουν υψηλότερα επίπεδα ψυχιατρικών συμπτωμάτων, συμπεριλαμβανομένων των PTSD, άγχους και κατάθλιψης​​.

Μεθοδολογία

Αυτή η έρευνα βασίζεται σε συστηματική ανασκόπηση εμπειρικών μελετών για το διαγενεακό τραύμα. Οι μελέτες που περιλαμβάνονται σε αυτήν την ανασκόπηση εντοπίστηκαν μέσω εκτενών αναζητήσεων σε βάσεις δεδομένων όπως PsycINFO, PubMed και Academic Search Premier. Οι μελέτες επιλέχθηκαν με βάση την εστίασή τους στο διαγενεακό τραύμα μεταξύ των προσφυγικών οικογενειών και των κοινοτήτων των ιθαγενών Αμερικανών και τη χρήση ποσοτικών, ποιοτικών ή μικτών μεθοδολογιών.

Ευρήματα

Ψυχολογικές Επιπτώσεις και Μηχανισμοί Μετάδοσης

Οι ψυχολογικές επιπτώσεις του διαγενεακού τραύματος είναι βαθιές. Οι απόγονοι των επιζώντων του τραύματος συχνά αναφέρουν συναισθήματα ευθύνης για τον πόνο των γονιών τους, συναισθηματική κακοποίηση και παραμέληση. Αυτές οι εμπειρίες μπορούν να οδηγήσουν σε δυσλειτουργικούς μηχανισμούς αντιμετώπισης και ψυχολογικές διαταραχές. Οι μηχανισμοί μετάδοσης περιλαμβάνουν τα στυλ γονικής μέριμνας, τα πρότυπα επικοινωνίας στην οικογένεια και το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο ζουν οι οικογένειες​​.

Βιολογικά Στοιχεία Μετάδοσης Τραύματος

Η βιολογική μετάδοση του τραύματος υποστηρίζεται από μελέτες που δείχνουν ότι οι απόγονοι των επιζώντων του τραύματος παρουσιάζουν παρόμοιες επιγενετικές αλλαγές με τους γονείς τους. Για παράδειγμα, μελέτες σε ζώα έχουν δείξει ότι οι επιγενετικές τροποποιήσεις που προκαλούνται από το τραύμα μπορούν να κληρονομηθούν, οδηγώντας σε παρόμοιες συμπεριφορικές και φυσιολογικές αποκρίσεις στις επόμενες γενιές​​.

Ανθεκτικότητα και Προστατευτικοί Παράγοντες

Παρά τις εκτεταμένες επιπτώσεις του διαγενεακού τραύματος, ορισμένες μελέτες έχουν εντοπίσει ανθεκτικότητα και προστατευτικούς παράγοντες που μετριάζουν τις επιπτώσεις του. Οι υποστηρικτικές οικογενειακές σχέσεις, η εμπλοκή στην κοινότητα και οι πολιτιστικές πρακτικές μπορούν να ενισχύσουν την ανθεκτικότητα στα άτομα και στις κοινότητες που επηρεάζονται από το ιστορικό και διαγενεακό τραύμα. Επιπλέον, παρεμβάσεις όπως η θεραπεία έκθεσης έχουν δείξει υποσχόμενα αποτελέσματα στην αντιστροφή ορισμένων βιολογικών δεικτών τραύματος σε ζωικά μοντέλα, υποδηλώνοντας πιθανούς τρόπους θεραπείας στους ανθρώπους​​​​.

Μέθοδοι Παρέμβασης

Πρόληψη ως Κύρια Παρέμβαση

Μία από τις βασικές προσεγγίσεις για την αντιμετώπιση του διαγενεακού τραύματος είναι η πρόληψη. Η πρόληψη περιλαμβάνει τη στόχευση της διακοπής της μετάδοσης του τραύματος από τους γονείς στα παιδιά μέσω της διμερούς σχέσης. Οι στρατηγικές πρόληψης επικεντρώνονται στη θεραπεία του τραύματος των γονέων και στην υποστήριξη της σχέσης προσκόλλησης μεταξύ γονέα και παιδιού​​.

Θεραπεία Τραύματος Γονέων

Η θεραπεία του τραύματος των γονέων περιλαμβάνει την αναγνώριση και τη διαχείριση των επιπτώσεων του τραύματος στους γονείς. Οι παρεμβάσεις μπορεί να περιλαμβάνουν ατομική ψυχοθεραπεία, χρήση μη λεκτικών ψυχοθεραπευτικών προσεγγίσεων για την ανάπτυξη της αίσθησης ασφάλειας, ρύθμιση των συναισθημάτων και επεξεργασία του τραύματος και των αφηγήσεών του​​.

Υποστήριξη της Σχέσης Προσκόλλησης

Η υποστήριξη της σχέσης προσκόλλησης μεταξύ γονέα και παιδιού είναι επίσης κρίσιμη. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει την ενεργή εμπλοκή στη σχέση για την ανάπτυξη της εναρμόνισης, της ασφάλειας και της ικανότητας διανοητικοποίησης. Η δημιουργία ενός αφηγηματικού πλαισίου του τραύματος μπορεί να βοηθήσει στη συγκράτηση του στο παρελθόν και στη μείωση της εμπειρίας του στο παρόν​​.

Κλινικές Εφαρμογές

Οι κλινικές εφαρμογές των παραπάνω προσεγγίσεων περιλαμβάνουν την παροχή φροντίδας εντός προληπτικών πλαισίων σε διάφορες ρυθμίσεις, όπως η ψυχική υγεία, η πρωτοβάθμια φροντίδα και οι υπηρεσίες παιδιού και οικογένειας. Η κατανόηση του τραύματος, της διαγενεακής μετάδοσής του και των πιθανών παρεμβάσεων μπορεί να επιτρέψει στους επαγγελματίες υγείας να εντοπίζουν και να παρέχουν πρόσβαση σε σημαντικές προληπτικές παρεμβάσεις​​.

Συζήτηση

Η μετάδοση του τραύματος από γενιά σε γενιά είναι ένα περίπλοκο φαινόμενο που περιλαμβάνει βιολογικούς, ψυχολογικούς και κοινωνικούς παράγοντες. Η κατανόηση αυτών των μηχανισμών είναι κρίσιμη για την ανάπτυξη αποτελεσματικών παρεμβάσεων για την υποστήριξη των επηρεαζόμενων ατόμων και κοινοτήτων. Οι μελλοντικές έρευνες θα πρέπει να εστιάσουν σε διάφορους προσφυγικούς πληθυσμούς, να ενσωματώσουν μακροχρόνιες σχεδιάσεις και να εξετάσουν τόσο τις αρνητικές όσο και τις θετικές εκβάσεις του διαγενεακού τραύματος. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα το πλήρες φάσμα αυτού του φαινομένου και να αναπτύξουμε στρατηγικές για την προώθηση της θεραπείας και της ανθεκτικότητας.

Συμπέρασμα

Το διαγενεακό τραύμα αποτελεί σημαντικό ζήτημα δημόσιας υγείας που επηρεάζει εκατομμύρια άτομα παγκοσμίως. Αυτή η επισκόπηση υπογραμμίζει τη σημασία της αντιμετώπισης τόσο των άμεσων όσο και των μακροπρόθεσμων επιπτώσεων του τραύματος στους πληγέντες πληθυσμούς. Ενσωματώνοντας ευρήματα από διάφορα πεδία και υιοθετώντας μια ολοκληρωμένη προσέγγιση, μπορούμε να βελτιώσουμε την κατανόηση του διαγενεακού τραύματος και να αναπτύξουμε πιο αποτελεσματικές παρεμβάσεις για την υποστήριξη των επιζώντων και των απογόνων τους.

Βιβλιογραφία

  1. Elfrink T (2019): Trump invokes one of the worst Native American massacres to mock Elizabeth Warren. Washington Post. January 14. Διαθέσιμο στο: Washington Post.
  2. Office of Indian Affairs (1891): Extracts from verbatim stenographic report of council held by delegations of Sioux with Commissioner of Indian Affairs, at Washington, February 11, 1891. Στο: Sixtieth Annual Report of the Commissioner of Indian Affairs to the Secretary of the Interior. Washington, DC: Government Printing Office, 179–181.
  3. Duran E (2006): Healing the soul wound: Counseling with American Indians and other native peoples. New York: Teachers College Press.
  4. Rakoff V (1966): A long term effect of the concentration camp experience. Viewpoints 1:17–22.
  5. Yehuda R, Lehrner A (2018): Intergenerational transmission of trauma effects: Putative role of epigenetic mechanisms. World Psychiatry 17:243–257.
  6. Dias BG, Ressler KJ (2013): Parental olfactory experience influences behavior and neural structure in subsequent generations. Nat Neurosci 17:89–96.
  7. Brave Heart MY (2003): The historical trauma response among natives and its relationship with substance abuse: A Lakota illustration. J Psychoactive Drugs 35:7–13.
  8. Walls ML, Whitbeck LB (2012): Advantages of stress process approaches for measuring historical trauma. Am J Drug Alcohol Abuse 38:416–420.
  9. Neihardt JG (2000): Black Elk speaks: Being the life story of a holy man of the Oglala Sioux. Lincoln, NE: University of Nebraska Press.
  10. Aoued HS, Sannigrahi S, Doshi N, Morrison FG, Linsenbaum H, Hunter SC, et al. (2019): Reversing behavioral, neuroanatomical, and germline influences of intergenerational stress. Biol Psychiatry 85:248–256.
  11. Sangalang, C. C., & Vang, C. (2016). Intergenerational Trauma in Refugee Families: A Systematic Review. Journal of Immigrant and Minority Health, 19(3), 745–754. DOI: 10.1007/s10903-016-0499-7.
  12. Braga, LL, Mello, MF, & Fiks, JP (2012): Transgenerational transmission of trauma and resilience: A qualitative study with Brazilian offspring of Holocaust survivors. BMC Psychiatry, 12:134.
  13. Lev-Wiesel, R. (2007): Intergenerational transmission of trauma across three generations: A preliminary study. Qualitative Social Work, 6(1), 75–94.
  14. Fridman, A., Bakermans-Kranenburg, M. J., Sagi-Schwartz, A., & Van Ijzendoorn, M. H. (2011): Coping in old age with extreme childhood trauma: Aging Holocaust survivors and their offspring facing new challenges. Aging & Mental Health, 15(2), 232–242.
  15. Kellermann, N. P. (2001): Transmission of Holocaust trauma—An integrative view. Psychiatry: Interpersonal and Biological Processes, 64(3), 256–267.
  16. Letzter-Pouw, S., Shrira, A., Ben-Ezra, M., & Palgi, Y. (2014): Trauma transmission through perceived parental burden among Holocaust survivors’ offspring and grandchildren. Psychological Trauma: Theory, Research, Practice, and Policy, 6(4), 420.
  17. Sagi-Schwartz, A., Van Ijzendoorn, M. H., & Bakermans-Kranenburg, M. J. (2008): Does intergenerational transmission of trauma skip a generation? No meta-analytic evidence for tertiary traumatization with third generation of Holocaust survivors. Attachment & Human Development, 10(2), 105–121.
  18. Shrira, A. (2011): Transmitting the sum of all fears: Iranian nuclear threat salience among offspring of Holocaust survivors. Psychological Trauma: Theory, Research, Practice, and Policy, 3(4), 322.
  19. Shrira, A., Wiseman, H., & Lahav, Y. (2013): Disrupted daily functioning in the wake of the Holocaust: Aging Holocaust survivors and their families facing the Second Lebanon War. American Journal of Orthopsychiatry, 83(3), 344.
  20. Wiseman, H., & Barber, J. P. (2008): Echoes of the trauma: Relational themes and emotions in children of Holocaust survivors. Cambridge, UK: Cambridge University Press.
  21. Yehuda, R., Halligan, S. L., & Grossman, R. (2001): Childhood trauma and risk for PTSD: Relationship to intergenerational effects of trauma, parental PTSD, and cortisol excretion. Development and Psychopathology, 13(3), 733–753.
  22. Yehuda, R., & Bierer, L. M. (2008): Transgenerational transmission of cortisol and PTSD risk. Progress in Brain Research, 167, 121–135.
  23. Yehuda, R., & Schmeidler, J. (2002): Relationship between prolonged grief disorder and axis I diagnosis among parentally bereaved children. Comprehensive Psychiatry, 43(4), 333–339.
  24. Lin, N., Suyemoto, K. L., & Kiang, P. N. (2009): Education as catalyst for intergenerational refugee family communication about war and trauma. Communication Disorders Quarterly, 30(4), 195–207.
  25. Weinberg, M., & Cummins, R. A. (2013): Intergenerational effects of the Holocaust: Subjective well-being in the offspring of survivors. Journal of Traumatic Stress, 26(1), 134–140.
  26. Vaage, A. B., Thomsen, P. H., Rousseau, C., Wentzel-Larsen, T., Ta, T. V., & Hauff, E. (2011): Paternal predictors of the mental health of children of Vietnamese refugees. Child and Adolescent Psychiatry and Mental Health, 5(1), 2.
  27. Spencer, M. B., & Le, T. N. (2006): Parent versus peer contexts for African American youth: Gender differences in processes and outcomes. Youth & Society, 37(3), 265–293.
  28. Lin, N., Suyemoto, K. L., & Kiang, P. N. (2009): Education as catalyst for intergenerational refugee family communication about war and trauma. Communication Disorders Quarterly, 30(4), 195–207.
  29. Daud, A., af Klinteberg, B., & Rydelius, P. A. (2008): Resilience and vulnerability among refugee children of traumatized and non-traumatized parents. Child and Adolescent Psychiatry and Mental Health, 2(1), 7.
  30. Daud, A., af Klinteberg, B., & Rydelius, P. A. (2008): Trauma, PTSD and personality: Comparing refugee children with their non-refugee peers. Nordic Journal of Psychiatry, 62(5), 392–398.