Ελπίδα και Ψευδαίσθηση: Ουρανός και Κρόνος στο Παιχνίδι του Θαύματος και Διάλυσης
Σημείωση:
Προσοχή το άρθρο γράφτηκε πριν 15 χρόνια….
Οι άνθρωποι προσπαθούν στη ζωή τους να επιτύχουν κάποιους σκοπούς, άλλοτε το καταφέρνουν και άλλοτε όχι.
Η κινητήρια όμως δύναμη για ό,τι κάνει τελικά ο άνθρωπος, είναι οι ίδιες του οι ελπίδες, οι οποίες πολλές φορές είναι και ψευδαισθήσεις, μόνο που τότε καταστρέφεται και τελικά χάνει το νόημα της ζωής του.
Η ζωή των ανθρώπων είναι γεμάτη αλλαγές και γεγονότα, που πολλές φορές δεν μπορεί να ελέγξει. Ο μύθος της Πανδώρας, ίσως θα μπορούσε να μας βοηθήσει στη συγκεκριμένη περίπτωση. Η Πανδώρα, τελικά άνοιξε το κουτί με όλα τα βάσανα του ανθρώπου, τα οποία από εκεί και ύστερα θα τον ταλαιπωρούσαν για μία ζωή. Από την άλλη, στο τέλος έμεινε η ελπίδα, αλλά μήπως και αυτή πολλές φορές δεν είναι μία μεγάλη τιμωρία και βασανιστήριο;
Ποια είναι λοιπόν η διαφορά της ελπίδας από την ψευδαίσθηση; Καμία μάλλον.
Η διαφορά κρίνεται μόνο από το αποτέλεσμα, γιατί μόνο στο τέλος ένα άτομο μπορεί να γνωρίζει για το αν αυτό που πίστευε, ήταν τελικά αληθινό ή αν η ελπίδα του είχε πραγματικές βάσεις.
Αυτό το άρθρο πιο πολύ γεννήθηκε στο μυαλό μου, από την γνωστή αντίθεση του Ποσειδώνα με τον Κρόνο αυτά τα χρόνια. Πολλοί έχουμε καταλάβει, ότι αυτή την περίοδο η ανθρωπότητα περνά σε ένα στάδιο διάψευσης ή επιβεβαίωσης των ελπίδων της. Εξάλλου και πολλοί Λέοντες και Υδροχόοι παρατήρησαν ότι αυτό το πράγμα συμβαίνει στη ζωή τους, ίσως πολλές φορές με ένα πολύ δύσκολο και απάνθρωπο τρόπο. Από τη μία λοιπόν αποτυγχάνουν και διαψεύδονται οι ελπίδες που έχουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό, από την άλλη αποτυγχάνουν οι ελπίδες που έχουμε για την κοινωνία και τη δυνατότητα εξέλιξης της.
Ίσως λοιπόν κάποιες φορές η ελπίδα που έμεινε τελευταία στο κουτί της Πανδώρας δεν είναι ένα μήνυμα θετικό, αλλά ακριβώς το αντίθετο, αυξάνει τη δυστυχία και τις δυσκολίες στη ζωή μας.
Από την άλλη ο ίδιος ο Μιχαήλ Άγγελος είχε δηλώσει ότι, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τους περισσότερους από εμάς, δεν είναι ότι θέτουμε πολύ υψηλούς στόχους, μα πως είναι πολύ χαμηλοί και καταφέρνουμε να τους φτάνουμε.
Είναι λοιπόν η ελπίδα ένα ιδανικό που μας κάνει καλύτερους ή μία μάστιγα που τις περισσότερες φορές μας οδηγεί στην πτώση;
Σίγουρα πάντως η αντίθεση του Κρόνου με τον Ποσειδώνα, αυτό το μήνυμα θέλει να μας στείλει. Θέλει να μας πείσει ότι τελικά, δεν πρέπει οι άνθρωποι να θωρούμε και πολύ ψηλά και πως πρέπει να αρχίζουμε να συμβιβαζόμαστε στη ζωή μας και να μην προχωράμε καθόλου. Να είμαστε αιχμάλωτοι μιας πραγματικότητας, που τελικά μπορεί να μην μας αρέσει και γιατί όχι να συμβιβαζόμαστε. Αυτό το λένε αρκετοί «ρεαλισμό».
Σίγουρα αρκετοί από αυτή τη δικτυακή κοινότητα, έχουν να πουν παραδείγματα για ανθρώπους και καταστάσεις που τελικά ο ρεαλισμός και όχι οι μεγάλες ελπίδες θα τους βοηθούσαν και πως η ζωή τους θα ήταν πολύ πιο ευτυχισμένη. Το θέμα είναι ότι, ποιος μπορεί να πει ότι κατέχει τα ζητήματα του Κρόνου τόσο καλά, ώστε να πει ότι μπορεί να είναι πρακτικός ή ας τολμήσω να πω απαισιόδοξος.
Ποιος είναι αυτός που μπορεί να μας πει ότι ξέρει όλα τα δεδομένα, έτσι ώστε να μας πείσει, ότι αυτός είναι που βρίσκεται ποιο κοντά σε μία ρεαλιστική κατάσταση για τον γύρω κόσμο και τον εαυτό του. ( Μήπως αυτός βρίσκεται σε ακόμη μεγαλύτερη πλάνη από ό,τι όλοι οι άλλοι που μπορεί να υποστηρίζουν το αντίθετο; ).
Τέλος ποια θα πρέπει να είναι η αντιμετώπιση της αστρολογίας απέναντι στην ελπίδα και στην ψευδαίσθηση; Μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι ξέρουμε την απόλυτη αλήθεια και αν μπορούμε αυτό σε μία βάση να το στηρίξουμε, έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε τις ελπίδες και τις ψευδαισθήσεις του;
Σίγουρα όχι, η αστρολογία σκοπό έχει την ανάδειξη των ανθρωπίνων χαρακτηριστικών και την κατανόησή τους, όχι την προσπάθεια να καταπνίξουμε το δυναμικό του. Αλλά από την άλλη πρέπει να βοηθήσουμε τον κόσμο όσο το δυνατόν, να μπορέσει να πετύχει τις ελπίδες του και να καταρρίψει τις ψευδαισθήσεις του, για αυτό και χρειάζεται πολύ δυνατή γνώση πρόβλεψης, ειδάλλως δεν θα μπορούμε να ξεχωρίσουμε τι είναι ελπίδα και τι είναι ψευδαίσθηση, μιας και μόνο με τη λογική είναι σίγουρο ότι θα κάνουμε λανθασμένη χρήση των δυνατοτήτων που έχουμε.
Ο Δίας είναι ένας πλανήτης που συμβολίζει την ελπίδα, πολλές φορές είναι η κινητήριος δύναμη, μέσω αυτής της ελπίδας, έτσι ώστε να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε δυσκολίες που πολλές φορές άλλοι πραγματιστές, θα πίστευαν ότι δεν είχαμε καμία ελπίδα.
Αυτό μπορούμε να το δούμε στους ασθενείς που οι Ιατροί πολλές φορές τους λένε ότι δεν έχουν καμία ελπίδα και πως το μόνο που έχουν να κάνουν, είναι να περιμένουν να πεθάνουν και τελικά βλέπουμε ότι στη πιο σκοτεινή τους στιγμή υπάρχει η αλλαγή (Ουρανός) που στο τέλος θα οδηγήσει στο «θαύμα» (Ποσειδώνας).
Ο Δίας λοιπόν μαζί με τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα, είναι ίσως οι πιο σπουδαίοι πλανήτες γιατί μας δίνουν την δυνατότητα να φύγουμε από τα δεδομένα μας όρια και να ταξιδέψουμε μακριά. Είναι η στιγμή που ο Οδυσσέας, για να μπορέσει πια να επιτύχει τους σκοπούς του αναγκάζεται να κάνει κάτι σχεδόν αδύνατο, πηγαίνει στον κάτω κόσμο έτσι ώστε να μπορέσει να βρει τις λύσεις που χρειάζεται.
Με την αντίθεση όμως αυτή την περίοδο του Κρόνου με τον Ποσειδώνα αυτό το δώρο προσπαθούν κάποιοι να μας αφαιρέσουν (ίσως και εμείς οι ίδιοι): τη δυνατότητα να μπορέσουμε να πετύχουμε το θαύμα. Για αυτό και έχουμε αυτή την περίοδο, την άνοδο του πεσιμισμού και του συμβιβασμού, με πράγματα που πολλές φορές δεν μας αντιπροσωπεύουν, ξεχνώντας τελικά, ότι τα όρια και οι περιορισμοί που βάζουμε στον ίδιο μας τον εαυτό, διαμορφώνουν σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό και την ίδια μας τη ζωή και τέλος πως αν συζητάς μόνο για περιορισμούς, αυτό που σου έρχεται είναι ακόμη περισσότεροι περιορισμοί.
Έτσι λοιπόν στη ζωή, βλέπουμε δύο βασικές γραμμικές λειτουργίες που είναι κυρίαρχες, ανάλογα με τον κάθε χάρτη και ταυτόχρονα κατανοούμε και το δυναμικό που έχει κάποιος άνθρωπος να αλλάξει τη ζωή του.
Από τη μία ο Δίας ξεκινά την προσπάθεια – επέκταση, που αυτό οδηγεί στην αλλαγή του Ουρανού και τέλος στο θετικό Θαύμα, ενώ από την άλλη υπάρχει ο Κρόνος και η προσπάθεια για περιορισμούς που οδηγεί στην αλλαγή και τέλος στο αρνητικό Θαύμα.
Σε ένα χάρτη η θέση και η ανάλυση του Δία με τους άλλους 2 πλανήτες τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα μας βοηθούν αρκετά, στο να μπορέσουμε να καταλάβουμε, το κατά πόσο ένα άτομο μπορεί να αλλάξει ριζικά τη ζωή του και αν δεν το έχει μάθει, να προσπαθήσουμε εμείς, να το βοηθήσουμε να πετύχει αυτή την αλλαγή.
Ας αναλύσουμε πριν προχωρήσουμε ένα πολύ σημαντικό χάρτη. Στον χάρτη παρακάτω βλέπουμε τον Δία να είναι σε μία πολύ σημαντική θέση, στο ζώδιο που κυβερνά, να βρίσκετε σε σύνοδο με την Σελήνη και σε Τετράγωνα με την Αφροδίτη και τον Άρη. Θα μπορούσε λοιπόν το συγκεκριμένο πρόσωπο, να είναι πολύ θετικά σκεπτόμενο, όμως κάτι τέτοιο όπως θα δούμε παρά κάτω, από το όνομα που θα αποκαλυφθεί, δεν είναι αληθινό και αυτό γιατί ο Κρόνος, είναι σε πολύ κοντινή σχετικά όψη με τον Ουρανό και αυτός είναι σε Μισό Τετράγωνο με τον Ποσειδώνα. Έτσι παρόλο που ο Δίας είναι σε 135ο όψη με τον Ουρανό, τελικά υπερνικά ο Κρόνος, που είναι σε δυνατότερη όψη με τον Ουρανό και ταυτόχρονα με αυτόν τον τρόπο, συνδέει και τον Ποσειδώνα, μιας και ο Δίας δεν έχει καμία σύνδεση μαζί του. Αυτό λοιπόν το πρόσωπο, τελικά πάντα είχε την αρνητική οπτική σκέψης, ήταν όμως ρεαλιστής;
Ο Χάρτης αυτός ανήκει στον Vincent Van Gogh, ένα άνθρωπο που έβλεπε τα πάντα γύρω του πεσιμιστικά και δεν έλπιζε σε κάτι, ενώ συνήθως η ζωή του αποδείκνυε ότι έκανε λάθος στις επιλογές του, ιδιαίτερα τις ερωτικές. Επίσης, η ζωή του έδειχνε τις περισσότερες φορές ότι ήταν βουτηγμένος στις ψευδαισθήσεις του, παρόλο που όπως βλέπουμε θα μπορούσε λόγω του Κρόνου αν μη τι άλλο, να μην χρειάζεται να έχει αποτυχίες στη ζωή του. Αυτό όμως δεν συνέβη, άρα τελικά η επιτυχία ενός ανθρώπου, δεν έχει να κάνει τόσο με τον τρόπο σκέψης αν είναι θετικά η αρνητικά σκεπτόμενος, παρά περισσότερο με άλλα στοιχεία. Η δυστυχία και ο πόνος υπάρχουν σε όλους τους ανθρώπους είτε πετούν στα σύννεφα είτε βαδίζουν σταθερά στη γη.
Είναι όμως ο πόνος κάτι ιδιαίτερα δυσάρεστο γεγονός; Μήπως τελικά για το ότι υποφέρουμε δεν φταίει ο ίδιο ο πόνος αλλά αυτές οι ίδιες μας οι ψευδαισθήσεις, που δεν μας επιτρέπουν να δούμε την αλήθεια; Τελικά, πολλές φορές ο ίδιος ο πόνος είναι ένα κομμάτι αναγκαίο στη ζωή μας, μιας και παράγεται από το ίδιο μας το Εγώ. Φανταστείτε για λίγο τον εαυτό σας, να μπορεί να αποκολληθεί από το σώμα του και να δει τα πράγματα από έξω, τότε θα παρατηρήσετε ότι ο πόνος δεν είναι τόσο σημαντικός και αυτό γιατί έστω και στιγμιαία, έχετε βγει από το μονόφθαλμο κομμάτι του εαυτού σας που έχει πάρει τα γυαλιά της μάρκας «ΕΓΩ» και αρνείται να δει διαφορετικά.
Μήπως λοιπόν αυτό το Εγώ που μας προκαλεί τον Πόνο πρέπει να το αλλάξουμε; Εάν πρόκειται να πονάμε, μήπως είναι καλύτερα να αλλάξουμε αυτό το πρόσωπο που μέσα μας πιστεύει ότι πονά;
Αυτή ακριβώς είναι η λύση μόνο που και πάλι οι δρόμοι γι’ αυτό το μονοπάτι είναι πολλοί και περίεργοι. Ο Ποσειδώνας δεν θα αλλάξει το Εγώ μας, απλά θα μας κάνει για λίγο να το ξεχάσουμε, ο Ουρανός δεν θα μας αλλάξει επίσης το Εγώ, αλλά θα θελήσει απλά να το τερματίσει χωρίς να σκεφτεί το μετά και σίγουρα ο Κρόνος και ο Δίας είναι οι πλέον ακατάλληλοι πλανήτες, μιας και η ίδια τους η ύπαρξη εξαρτάται από το ίδιο το Εγώ.
Ο καταλληλότερος προς το παρόν πλανήτης γι’ αυτό, είναι μόνο ο Πλούτωνας, ο οποίος δεν φροντίζει μόνο την αλλαγή, αλλά και την μετέπειτα δημιουργία του νέου Εγώ. Ανεξάρτητα λοιπόν από τι νιώθουμε, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι απλά να αλλάξουμε οπτική. Και για να το πετύχουμε αυτό, δεν χρειάζεται να έχουμε εκ γενετής μία όψη Ήλιου και Πλούτωνα, μπορούμε με τη μέθοδο των δίπολων και των μεταθέσεων να επιτύχουμε την αλλαγή που χρειάζεται.
Τελικά όμως και πάλι βρισκόμαστε μπροστά σε μία ψευδαίσθηση και αυτό γιατί ο ίδιος ο άνθρωπος, μπόρεσε να κάνει τόσα πολλά λόγο του πόνου. Ο πόνος του κρύου, τον έκανε να βρει την φωτιά, ο πόνος της αρρώστιας, τον έκανε να βρει την ιατρική και τελικά τα πάντα εξελίσσονται μέσα από τον πόνο και την τάση του ανθρώπου να προσπαθεί να ξεπεράσει τα διάφορα εμπόδια.
Αν λοιπόν αφαιρέσουμε από τον εαυτό μας τον πόνο, τότε απλά χάνουμε την δυνατότητα της εξέλιξης, κάτι που δεν είναι μόνο στοιχείο του ανθρώπου αλλά κάθε ζωντανού οργανισμού. Με λίγα λόγια προσπαθούμε να γίνουμε μηχανήματα ή άψυχα πράγματα.
Δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε ότι, το πιο σημαντικό πράγμα που μας ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα ζώα σε πολύ μεγάλο βαθμό, είναι τελικά η δημιουργία, μέσα από αυτή μπορούμε να εκφράσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και να αλλάξουμε πολλές φορές τη ζωή τη δική μας και των άλλων γύρω μας. Η δημιουργία όμως, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν είναι μόνο μέσα από την ευτυχία, αλλά αρκετές φορές και από την δυστυχία και κυρίως από τις ελπίδες και τις ψευδαισθήσεις μας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο μεγάλος ζωγράφος Vincent Van Gogh. Μπορεί να ταλαιπωρήθηκε από τις ίδιες τις ψευδαισθήσεις και ελπίδες του στη ζωή, αλλά μέσα από αυτές τελικά, κατάφερε και δημιούργησε απίστευτους πίνακες που δηλώνουν και φωτογραφίζουν το απίστευτο ταλέντο του. Το ταλέντο τελικά, είναι άκρως συνυφασμένο με την ελπίδα και πάνω από όλα με την προσωπική μας ψευδαίσθηση. Μέσα από αυτή, το άτομο μετουσιώνετε σε κάτι άλλο, μεταμορφώνετε σε αυτό που ελπίζει και αυτό γεννά αναγκαστικά ένα νέο σύνολο, πολύ πιο δυνατό, γεμάτο ενέργεια άρα και πιο δημιουργικό.
Η δημιουργία λοιπόν γεννάται πάντα μέσα από την προσπάθεια και από τον πόνο και όπως η Γη και το χώμα είναι τραχιά και άσχημα, ανίκανα να προσδώσουν οποιαδήποτε αρμονία και ομορφιά, μέσα από αυτή τελικά προβάλλουν τα ομορφότερα και καλύτερα δημιουργήματα του κόσμου.
Η ελπίδα λοιπόν, είναι κινητήριος δύναμη του ανθρώπου, ακόμη και οι ψευδαισθήσεις τελικά είναι ένα κομμάτι μας και μέσα από αυτές, προοδεύουμε και γινόμαστε πολλές φορές άλλοι άνθρωποι. Τα Χριστούγεννα πάνω από όλα είναι μία γιορτή ελπίδας για κάτι καινούριο. Στους αρχαίους ήταν η αρχή της νίκης του Φωτός και της Ελπίδας της ζωής, τώρα στους χριστιανικούς χρόνους συμβολίζει τη γέννηση του Θεανθρώπου και την Ελπίδα για την Ανάσταση που θα έρθει βέβαια το Πάσχα. Είναι όμως μία αρχή και κάθε ελπίδα τελικά, είναι μία αρχή, για να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τη ζωή μας ριζικά.
Ας δώσουμε λοιπόν στον εαυτό μας την ευκαιρία να μπορέσει να βρει το Είναι του, μέσα από τις προσδοκίες του και τις ευχές που έχει ο καθένας για το άτομό του και για τους άλλους, ακόμη και αν τελικά μερικά πράγματα μπορεί να είναι ψευδαισθήσεις. Ας μην ξεχάσουμε ότι όταν αυτές καταρρέουν μπροστά στην αλήθεια, τότε γεννιέται στον άνθρωπο το ταλέντο και η δύναμη για κάτι πανέμορφο.
παιδια του ουρανου και της γαιας κρονος μυθολογια ουρανος μυθολογια