Ο μονογαμικός άνθρωπος στην πραγματικότητα είναι δυστυχής.
Ο ρόλος του μονογαμικού είναι όπως ο ρόλος των γονέων, συχνά υποσχόμενος αλλά τις περισσότερες φορές αποτυχημένος και παρεξηγήσιμος. Μας βολεύει να είμαστε μονογαμικοί γιατί είμαστε κοινωνικά αποδεχτοί. Παίζουμε ρόλους και οι πραγματικοί μονογαμικοί χάνουν την κατεύθυνση τους ακόμη και την ίδια τους ταυτότητα.
Γιατί τόσοι πολλοί να παίζουν ένα ρόλο που δεν θέλουν και δε μπορούν να καλύψουν; Μήπως η μονογαμία είναι η ουτοπία για να ξεγελάμε το χρόνο και το θάνατο; Μήπως είναι η δικαιολογία μας για την ατέλεια μας άρα και το εξιλαστήριο θύμα μας στο πρώτο μας στραβοπάτημα;
Αν ο μη μονογαμικός ψεύδεται και φέρνει ως βαρίδια όρκους που ποτέ δεν θα καλύψει ο πραγματικός μονογαμικός έχει ένα άλλο συμβόλαιο με κάτι πιο σοβαρό που νομίζει ότι του προσδίδει αξία.
Αυτό είναι ο χρόνος, ό,τι αποκτά περισσότερο χρόνο έχει και μεγαλύτερη αξία, βασική θεώρηση στο κόσμο των ανθρώπων … αλλά το ότι απλά έχει διάρκεια δεν σημαίνει ότι μας κάνει και πραγματικά ευτυχισμένους, ειδάλλως τα βάσανα των ανθρώπων θα ήταν ευτυχία.
Μένεις λοιπόν σε μία σχέση γιατί όσο μεγαλύτερη η σχέση τόσο μεγαλύτερη και η ικανοποίηση από το ψεύδος, από το ναρκωτικό ότι όσο πιο παλιό είναι κάτι τόσο πιο καλό και ποιοτικό είναι.
Το να είσαι μονογαμικός είναι σαν να δίνεις a priori όλα σου τα όπλα και να παραδίνεις το κάστρο σου σε κάποιον, η αρχή στις σχέσεις θα έπρεπε να είναι να μην είμαστε μονογαμικοί και αν θες να είμαστε πρέπει να το κερδίσεις.
Ο μονογαμικός περνά την ώρα του σε μία πνευματική δομή αυτοϊκανοποίησης που του προσφέρει την ανάλογη ανθεκτικότητα να μπορέσει να προχωρήσει αλλά μπερδεύει πολλές φορές την μονογαμία και ανθεκτικότητα με τη συντήρηση. Αυτό που αλλάζει επιβιώνει όπως και οι σχέσεις που μετασχηματίζονται είναι αυτές που μπορούν και προχωρούν. Όσοι κολλήσουν σε δομές απλά διατηρούν ένα νεκροζώντανο τέρας που ρουφά και από τους δύο τη ζωή.
Άρχισε η πολυγαμία να γίνεται “in” γιατί η μονογαμία έπαψε να προσφέρει τη προοπτική της εξέλιξης ενώ θα έπρεπε να ήταν η επιτομή της εξέλιξης.
Για να μπορέσει να αντέξει η σχέση θα πρέπει να περάσει από κρίσεις που θα φέρουν αλλαγές, όταν από ένα προσωρινό χωρισμό ο καθένας θέλει να επαναφέρει το status quo στην περίοδο πριν τη σχέση είναι σημάδι ότι τίποτα δεν έγινε σωστά και τίποτα δεν μάθανε από αυτή τη σχέση. Η περίοδος πριν από τη σχέση ήταν και αυτή που έφερε το καρκίνωμα σε αυτή και το τέλος της. Ο μονογαμικός αντιμετωπίζει το χρόνο ως σύμμαχο του ναρκισσιστικού του θριάμβου αλλά ταυτόχρονα και ως κρυφό εχθρό του γιατί δεν έχει μάθει να τον χρησιμοποιεί εποικοδομητικά παρά μόνο συσσωρεύει άχρηστο χρόνο.
Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα της μονογαμίας και όχι η ίδια η ουσία της στη σύγχρονη κοινωνία.
Η απιστία στον μονογαμικό είναι η κόλαση του χριστιανού είναι μία τιμωρία που προσπαθεί να ξεφύγει από αυτή βασανιστικά και τις περισσότερες φορές καταλήγει σε αυτή. Οι άνθρωποι βλέπετε έχουμε την τάση να οδηγούμε τις σχέσεις σε δοκιμασίες και μόνο αν μπήξουμε αρκετές μαχαιριές είμαστε σίγουροι για την αξία της.
Η τέλεια σχέση είναι γριά και μαχαιρωμένη. Περασμένη από το χρόνο, καννιβαλισμένη από τους συμμετέχοντες αυτής, και το απόλυτο μαρτύριο, το βασανιστήριο της ιεράς εξέτασης είναι η απιστία. Στις πιο πολλές φορές είναι στη δομή του ανθρώπου να παίρνει τον καρπό από το απαγορευμένο μήλο άλλες φορές γιατί απλά ο άλλος είναι πολυγαμικός ή απλά δεν έχει πειστεί για την αγάπη της μονογαμικής σχέσης και την φτάνει στα όρια της. Την ανταγωνίζεται μαζοχιστικά και παρατηρεί στο κρεβάτι του Προκρούστη τις αντοχές της. Δεν πιστεύει στην μονογαμία και προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν υπάρχει και θα κάνει τα πάντα για να αποδείξει ότι δεν υπάρχει γιατί πολλές φορές η ύπαρξη του τέλειου μας είναι αδύνατη και αδυσώπητη, μας χτυπάει τη καρδιά και στα σκοτάδια μας το τέλειο φως πονάει αντί να προσφέρει ευχαρίστηση…